Dag 20 : Saint Palais - Saint Jean Pied de Port: 31km

Neen, niet zo lang. Mijn angst voor de Pyreneeën heeft mijn ambities wat getemperd! Ik dacht zo wat te trainen, niet te veel, om zo goed klaar te zijn voor de jump over the mountains morgen. Bon, we zullen morgen wel zien of het geholpen heeft. En zoals Els me schrijft: ik heb het beste voor mezelf op vaderkensdag overgehouden.
Nu, ik heb de Pyreneeën wel duidelijk zien opdagen vandaag. Have a look:

Nou, zo duidelijk zijn ze nog niet, maar goed. Ze zijn er.Saint JeanPied de Port is wel het mooiste wat ik totnogtoe gezien heb. Alleszins, het meest typische. Veel rugzakken, gedragen door obligate zestigers, slordig gekleed en ongeschoren, met een veel te grote T-shirt omdat ze op de weg fel vermagerd zijn. En Rolex natuurlijk. Op botinnen! Geestig, die undercover armoede. Is niet zoals de Rolex van kameraad Robbie, op het strand van Copacabana aan een neger gekocht, die na een half uur zijn wijzers verloor. Ik ben me ook een T-shirt gaan kopen vandaag. Net zoals mijn onderbroeken, blijven die ook stillekes aan alleen rechtstaan... Hey, ik heb nu een M! En ik die jaren heb gevochten tegen een XL!!
Maar goed, eerst een paar beeldjes van dit beeldige stadje.

Maar voor Jaak heb ik toch een specialleke. Op mijn wandeltocht door deze heerlijke en steeds opstandige stad, een wonderbaarlijke affiche,die meteen bij mij een "sursum corda" teweegbracht!

Dit verlicht inderdaad mijn hart, vooraleer ik naar het land van de inquisitie ga. Compostella is gelukkig veel ouder dan dat, maar het is geweldig gerecupereerd. Intussen mijmer ik verder over het leven, hoe gelukkig ik uiteindelijk ben, en hoe weinig ik daarvoor zelf tussenzit. Hét grote thema van Haruki Murakami. In één van zijn boeken schrijft hij - vergeef me, ik heb ze omzeggens allen gelezen, en dus vergeten over hetwelk het ging - dat voor een mens belangrijk is dat hij zich geborgen voelt, en ook goed kan schijten. Hij gebruikt niet wat wij gewoonlijk ontlasting of stoelgang noemen, neen, doodgewoon schijten. Nou, op mijn fietstocht, waar ik echt veel eet en veel energie verbruik, is mij dat ook zeer goed van pas gekomen. Ik voel me zeer goed in mijn vel, en .... ik heb een goede stoelgang. Zo, dat weet u dan ook weer.
Maar anderzijds begin ik toch wat mijn naasten te missen. Oh ja, er is natuurlijk de virtuele wereld, en sommige familie en vrienden schrijven me wel en dat is ook  zeer deugddoend. Maar the real kiss is toch wat anders, en het in mijn armen nemen van mijn klein Liezeke, dat is toch ook iets dat viruteel niet kan. Het plezier achteraf zal des te groter zijn. Intussen geniet ik van de geschiedenis, van al het verhevene wat de mens heeft neergezet in al die eeuwen, die ongelofelijke beheersing van geest en emotie in de romaanse kunst. Het is een absolute heerlijkheid.
En ik geniet natuurlijk van het stampen, het hijgen, het zweten, en van de kleinste versnelling omboen rechtop te gaan zitten, en me nietsdoend dalend rechtop in het zadel te laten uitwaaien.
Hasta luego!