Dag 31: Villafranca del Bierzo - Sarría: 76 km

Het was nu vandaag totaal anders. Waar ik gewoonlijk 's morgens met twijfels zat of ik het wel zou aankunnen, was ik vandaag vol vertrouwen. Is dat Klo's aanwezigheid? Dat is inderdaad vertrouwd en vertrouwen. Zo'n zaligheid na twee weken eenzaamheid. Rond halfacht vertrokken voor een zware dag. Gisteren moest ik van 870 meter (Astorga) naar het hoogste punt Crruz de Hierro (1500 meter). Zwaar, maar het ging. Nu van 510 meter in Villafranca, naar 1300 van Cebreiro, de grens met Galicië. Zwaarder,en het ging ook. Deze rit was eerder te vergelijken met de Pyreneeënrit: 15 km aan een stuk stijgen aan 6 - 7% , met één kilometer 8-9%, en om me te verblijden, de laatste 2,5 km aan 9-10%. Ongelofelijk maar waar: ik deed het in één trek.

Fotootje van Villafranca bij het buitenrijden vanmorgen.
Drie Westvlamingen staken me voorbij, en een half uurtje later zag ik ze terug, toen ze wat aan het eten waren. Ik reed voorbij en zei hen "tot straks, ge zult mij nog wel voorbijsteken". En zo deden ze. Maar tegen het einde van de berg haalde ik twee van hen in, en stak ze voorbij, waarbij de ene, West Vlaamser dan alle West Vlamingen zei: "Ola, ge zit bi den apoteker gewest zeker?".   :-(
Had zin om te zeggen "en gi bi den veterinijr?", maar de tocht naar Compostella heeft me zachter en verzoenend gemaakt (quod est demonstrandum, maar toch). De derde maakte een foto van mij toen ik voorbijreed.

 Heb hem mijn emailadres gegeven, en de man was zo vriendelijk mij de foto meteen door te sturen.
 Enfin, boven zelf  een paar foto's gemaakt, want onderweg regelmatig  afstappen is geen optie, want dan ben ik het ritme kwijt.

Ja, het was wel mooi, en ik heb nog maar eens ongelofelijk geluk gehad met het weer: omzeggens geen wind, geen regen, en niet te warm. Buitengewoon! We zaten trouwens nog maar net aan tafel vanmiddag (nou, het was al 14 u, maar goed, Spaanse lunchtijd dus), of het begon te gieten, en het regent trouwens nog. Straks eens zien naar de voorspellingen voor morgen. Na de top effe zakken, en weer omhoog, waar dan deze meneer stond. Die is blijkbaar meer wind gewoon...

En overmorgen ben ik, als God het belieft, in Santiago de Compostela. Jongens, wat een overwinning op enerzijds de overmoed en anderzijds de twijfel. Ik vind het absoluut heerlijk. En nu mijn stempeltje gaan halen voor mijn pelgrimboekske, want elke dag haal ik ergens, in een kerk of een toeristenbureau, of in een albergue of gewoon in het hotel, een stempel waardoor ik in Santiago een echte Compostela ga krijgen. Voor één keer zal een kinderhand NIET rap gevuld zijn! Hasta mañana!