Dag 32: Sarría - Melide: 65 km

Sarría is een buitengewoon saaie en lelijke stad. Enkel bij het klooster en de kerk is er nog wat oorspronkelijks te zien, en de doden op het kerkhof liggen bijzonder schoon! We klommen erheen, in de regen die ik onderweg steeds ben ontsnapt!

En vandaag voor de voorlaatste keer vroeg in mijn fietsbroek kruipen en stilletjes wegsluipen terwijl Klo nog ligt te sluimeren. Het eerste uur is nooit plezant: nog niet zolang mijn ontbijt van een paar bananen, een vitaminebaar, een dextrose en een halve liter water binnen, en dat weegt. Kreeg bij het buitenrijden dan ook onmiddellijk een bijna ononderbroken klim, niet onredelijk maar wel klote met een bezwaarde maag. Anyway, ik ga niet beginnen zagen op deze voorlaatste dag. Het ritje was golvend, te vergelijken met onze Ardennen, denk ik: ik moest klimmen tussen 350 en 720 meter vandaag. Ja, soms wel echt pittig!

En rond de middag was de klus al geklaard. We zitten op omtrent 65 km van Santiago: alles zit goed, zelfs het weer en dat wil wat zeggen in Galicië.
Mijn tocht zit er bijna op nu. Wat was dat eigenlijk?
Ik sprak er al jaren van, zoals je spreekt over zoveel dingen. Verschil is: il faut le faire! Er is een groot verschil tussen praten en doen. Dit wilde ik, het doen!
Zonder twijfel is de fysieke prestatie een andere reden: kan ik dat nog? of liever: kàn ik het, want ik heb het nooit gedaan, nooit verder gefietst dan 70 kilometer, en nooit twee dagen na mekaar. Zot gedacht, maar toch wel doordacht: goed laten onderzoeken en gezond bevonden op voorhand. Geen àl te zwaar ritme, maar toch een gemiddelde van tussen 60 en 70 kilometer per dag, met een paar uitschieters. De daver op het lijf voor de Pyreneeën, en toch niet echt gerust over Cruz de Hierro (1500 meter) en de Cebreiro (1300 meter). En toch redelijk vlotjes gepakt allemaal!
Nooit heb ik zo genoten van de natuur, dag na dag. Met de fiets kan je daar oog voor hebben, met de auto niet. Te voet ook natuurlijk, maar ik had absoluut geen zin om drie maand weg te zijn.
De afwezigheid thuis en de eenzaamheid waren mijn zwaarste beproeving uiteindelijk. Die werden verlicht door de twee bezoeken van Klo, de bruidegom van mijn ziel. Véél verlicht, want er was weer vertrouwelijk contact, vertrouwde uitwisseling.
En het duurt lang, het niet zien van  de kinderen, van mijn prinsesje Lieze, van familie en vrienden.
Ik heb heel mooie dingen gezien, vooral romaanse kerken, voor mij altijd een bijna metafysische aandoening. Mocht ik ooit goddelijkheid vinden dan is het ongetwijfeld daar, in die perfect harmonische, sobere sfeer.  Dat had ik verder willen uitdiepen maar daar is niets van gekomen. Ik was, denk ik, te moe bij het aankomen om er verder mee bezig te zijn.
Enfin, ik schrijf eigenlijk een dag te vroeg, net of ik zou er al zijn. Er rest me nog één dag fietsen, niet de zwaarste weliswaar. Ik hoop rond de middag in Santiago aan te komen. Het zal ongetwijfeld emotioneel zijn.